بسم الله الرحمن الرحیم

تو وقتی گرسنه ای ، غذا را با اشتها می خوری و این غذا برای بدن تو مفید و انرژی زاست و جذب بدنت می شود . انسان هر چه بیشتر گرسنه باشد ، از خوردن غذا بیشتر لذت می برد  ؛ اما انسانی که گرسنه نیست و تمایل به خوردن ندارد ، اگر به زور و یا از طریق سرنگ بخواهیم به او غذا را بخورانیم این غذا نه به او التذاذ می دهد و نه برای او سودمند است ؛ بلکه این گونه خوردن او را زجر می دهد .

انسان تا گرسنه ی غذای روح نشود و تا تمایل به معارف نداشته باشد ؛ اگر به زور بخواهی به او معارف را بخورانی ، نه تنها از آن هیچ لذتی نمی برد ؛ بلکه شنیدن معارف و حقایق ، برایش ملال آور و نشستن در مجلسی که از معارف گفته می شود ، برای او زجر دهنده است و به هر بهانه ای می خواهد از آن مجلس فرار کند . اما انسانی که گرسنه ی معارف است ،وقتی به او معارف را می دهی ؛ جانش آن را با اشتها و لذت می خورد و این غذا جذب روحش می شود و روح او را رشد می دهد و او بزرگ می شود و چشم به روی اسباب بازیهای پوچ دنیا می بندد . چون چشم دلش به حقایق باز شده و پا به عوالم وجودش گذاشته ، مانند بچه ای که دوران کودکی را به پایان رسانده و به جوانی رسیده و اسباب بازیهای دوران بچه گی اش را کنار گذاشته . 

الان شما که به اختیار خود این معارف را با شوق می خوانید و لذت می برید ؛ اگر یکی از این مطالب را بخواهید به یکی از دوستانتان که اهل معارف نیست ، بازگو کنید ؛ به وضوح می بینید که چون برایش خسته کننده است یا گوش نمی دهد و یا هم وسط حرفتان می دود و حرف را عوض می کند و ..